ในตอนที่ผมยังเด็กๆนั้นพ่อแม่เราคนนั้นที่จะเฝ้าสั่งสอนเสมอว่าการที่เราทำอะไรในวัยเด็กกันมากจะส่งผลถึงเราในตอนที่เราเป็นผู้ใหญ่มันก็จริงนะครับในตอนนั้นผมเป็นคนที่ไม่ค่อยที่จะสนใจเรียนหรือว่าตั้งใจกับการเรียนมากเท่าไหร่เมื่อผมโตขึ้นผมจึงตระหนักได้ว่าการที่เราตั้งใจเรียนหรือสนใจการเรียนนั้นมันจะทำให้คุณภาพชีวิตของเราและดีขึ้นในวันที่เรานั้นจะโตแล้วทำไมเขาถึงมีโอกาสก้าวหน้ามากกว่าคนอื่นถ้าเรานั้นมีความสามารถมากกว่าคนอื่นแต่มันก็ไม่จริงเสมอไปที่ว่าคนที่ไม่ประสบความสำเร็จในการเรียนนั้นจะไม่มีสิทธิ์กล้ามากกว่าคนอื่นแต่คนชื่อเรียนหรือว่าใฝ่รู้ใฝ่เรียนและนักที่จะสำเร็จมากกว่าคนอื่นอยู่เสมอนี่เป็นสิ่งที่ผมเรียนรู้ในปัจจุบันและข้อผิดพลาดและปัจจุบันของผมนั้นทำให้ผมกลับมองย้อนอดีตถึงคำสั่งสอนที่พ่อแม่ผมนั้นได้สั่งสอนผมมาตลอดคืนครับจากครูบาอาจารย์เองก็ตามถ้าหากมีโอกาสที่จะย้อนเวลากลับไปได้ผมคงเลือกที่จะเชื่อพวกเขามากกว่าจนความทุกข์ในปัจจุบัน
